...

Poczekaj, poczekaj, oddam cię dziadowi! Matka wołała ochrypłym od krzyku głosem. Zawsze to samo. I jeszcze - no czy ty nie widzisz, że Jezus na ciebie patrzy?! To było najgorsze, kulił się wtedy i nieruchomiał z otwartymi ustami. Spoglądał za każdym razem na wiszący krzyż i sprawdzał. Od dołu, widoczne były duże stopy z długimi palcami, pobrudzonymi na czerwono. Nad stopami, zwisała przekrzywiona na bok głowa. Oczy były zamknięte. NoczytyniewidziszżeJezusnaciebiepatrzy ....
Mama była zawsze bardzo zmęczona i on musiał być grzeczny. Nie mówić, nie biegać. Najlepiej, jak zamierał w kąciku i się nie ruszał. Gdy wychodziła z domu, za każdym razem  kazała mu  się kłaść do łóżka, tak jak był, w ubraniu, tylko buty trzeba było zdjąć. Otulała go  pierzyną, podwijając starannie boki. Głowa zapadała mu się głęboko w puchatą poduszkę, a dookoła twarzy wyrastał wysoki kołnierz. Jak dyby. Od tego wielogodzinnego leżenia drętwiało mu całe ciało i z trudem zwlekał się z łózka, gdy mama dawała jeść. Ręce, którymi nie wolno było machać, klaskać i rzucać przedmiotami, ledwie donosiły łyżkę do ust. Trochę zupy zawsze wychlapywało się na stół albo na ubranie i wtedy matka zaczynała zawodzić noczytyniewidziszżeJezusnaciebiepatrzy?! Tak bardzo chciał ją zadowolić, ale nie potrafił. Bo jednak czasami coś w nim zaczynało w środku wyć i mimo, że zaciskał z całej siły usta, smuga dźwięku wychodziła na zewnątrz i wtedy było źle. Bardzo źle. Mama płakała.
W nowym domu, zamiast Jezusa, wisiał na ścianie wielki ptak. Oczy miał otwarte, ale patrzył tylko w lewo. Z prawej strony można było wszystko. Machać rękami, krzyczeć i palić papierosy, które dostawał trzy na dzień. Mama odwiedzała go zawsze w zimie. Niezdarnie przytulał się do niej, ale teraz zrobiła się mała i to było trudne.  Chwytał więc głowę mamy w obie ręce i przyciskał jej twarz do swojej piersi. Za mocno , za mocno, wyszarpywała się i w jej oczach widać było lęk. Przynosiła mu pyszne pierogi i paczkę papierosów, obwiązaną wstążeczką. Kiedyś przyniosła mu domek z ludzikami i zwierzątkami. Jeden ludzik był maleńki i leżał w pudełeczku. To mały Jezus, właśnie dziś się urodził, powiedziała mama. Nocami Jezus strasznie płakał. Ludziki krzątały się wokół niego, zwierzęta dmuchały gorącymi oddechami, ale nic nie pomagało. Jezusek krzyczał i szlochał całymi godzinami. Jego głos przedzierał się nawet przez ręce przyciśnięte mocno do uszu i przez gruby koc. Po kilku nieprzespanych nocach postanowił sam go  uciszyć.
Wyobrażał sobie jak owija jego chudą szyjkę wstążeczką z papierosów i zaciąga ją mocno. Wyobrażał sobie, że nagle zapada cisza i zasypiają wszyscy po kolei : on, ludziki i zwierzęta. Zamiast tego, zaczął skowytać cichuteńko, prawie bezgłośnie. Jezus natychmiast zaczął mu wtórować i po chwili wyli pospołu jak dwa łańcuchowe psy. Z tego wspólnego wycia zrobiła się taka miłość i takie szczęście, jakiego nigdy wcześniej nie znał. I to było bardzo bardzo wielkie. Świat długo czekał na tę chwilę. Mógł się nareszcie zacząć od nowa.