Jedenaste - Tajemniczy Ogród

Megi, zrobiłam to!

Pierwszy.
Ona zamieszkała w moim pokoju. Jestem jedynaczką, pierwszy raz dzielę się swoją domową przestrzenią. To nie jest trudne, bo ona mi powiedziała, że mnie kocha. Ja jeszcze nie wiem tak na pewno. Ona mnie uczy pić wódkę. Codziennie podkradamy trochę mojemu tacie, z pokoju obok. Zapijamy wódką Ewę Demarczyk, śpiewamy z nią głośno, do zdarcia gardeł i winylowej płyty. Jesteśmy wszystkimi postaciami z jej piosenek. Mamy dużo kolorowych, długich spódnic i trampki. Czasami zakładamy po kilka spódnic na raz i jedne wystają spod drugich. Ja mam długie włosy, ona krótkie albo żadne. Jak jej smutno, to bierze nożyczki i tnie przy samej skórze. Ja mówię zostaw i ona zostawia. Z jednej strony ma ucięte, z drugiej nie. Wygląda okropnie, ale to nic. Wszystko robimy razem. Mamy też wieczorne misterium, któremu nie zagraża żaden zawalony egzamin. Codziennie czytamy na głos "Tajemniczy ogród". Ja czytam dla niej, ona dla mnie.


Trzeci.
Jestem mała i chuda, ale bardzo dzielna. Potrafię się bronić, potrafię ugryźć w nos! Nie lubię sukienek i kokard na cienkich warkoczykach. Na podwórko zawsze schodzę z nożem. W cieniu ogromnej starej gruszy, nie chcą rosnąć kwiaty, które uparcie sadzi moja mama. Jest tylko ta grusza i gęsty krzak bzu, pod którym można się chować. To najpiękniejszy ogród jaki znam. Proszę Zdziska żeby mnie nauczył, być takim twardzielem jak on. Muszę dużo ćwiczyć, muszę wiedzieć jak złapać ciężki pęk kluczy, który ze świstem leci w moją stronę. Jak ułożyć małe ręce, żeby z palców nie poleciała krew. Można krzyczeć, ale nie można płakać. Dobrze mi idzie. Albo - Hubeeert Kostkaaaa na bramce! Walę głową w drzwi od podwórka. Nie jestem wystarczająco szybka, ale Zdzisek jest cierpliwy, nie krzyczy na mnie. Po treningach gramy w noże, uwielbiam to, moja finka zagarnia nowe państwa. Któregoś letniego dnia bawimy się w chowanego i nie mogę nigdzie znaleźć Zdziska. Poddaję się i wołam go, wooołam. Wybiega rozradowany z piwnicy i z tej radości chwyta mnie za pupę i sadza na poręczy. Poręcz jest pochyła i niewygodna, zjeżdżam z niej szybko na schody. A on znowu mnie bierze na ręce i sadza na poręczy. Nie wiem dlaczego jest taki skupiony. Nie rozumiem czym się denerwuje. Od tego dnia już mnie nie trenuje. Bawimy się pod krzakiem bzu w rodzinę. On wie jak. Trzeba pić wodę ze szklanek, kłócić się i wrzeszczeć na nieistniejące dzieci.

Jest jeszcze Drugi, może najbardziej ogrodowy, ale już muszę iść po Weronikę.