Gdy przyszłe wydarzenia są już gotowe

Gdy przyszłe wydarzenia są już gotowe, to brakuje tylko przywołania.  A że człowiek głupi, głuchy i ślepy na ogół, no to potrzebny jest telefon albo głośne szczekanie psów.
 O matko, ktoś jedzie! Zabłądził , czy do nas?
A widzisz! Mogłaś się rano uczesać, mogłaś? Twarze matki i córki ekspresowo przemyć chusteczką dada, zdążyłaś?
Aaa, to pan listowy jedzie. 
To nie pan listowy. Dwóch mężczyzn, jeden młody, drugi bardzo młody, chłopiec właściwie. Siadamy pod renetą. Chłopiec nie słyszy o czym rozmawiamy, ale przygląda się nam uważnie i wyraźnie czeka na coś. W pewnym momencie jego oczy rozświetlają się jak gwiazdy - zobaczył właśnie narysowany w powietrzu znak  - chcesz papierosa?  Myślę sobie, może ma więcej takich szczęść, od których jaśnieją mu oczy?
Gość pokazuje zdjęcia w swoim aparacie, a ja patrzę i nie wiem. Obrazy, dużo obrazów, instalacje, jakieś płaskorzeźby ze skręconego papieru, obrazy i  oooo!  domy z mojej wsi. Nie poznałam ich, ale mówię - jak tu dobrze, w tym zakątku! To przecież u was, za drugim zakrętem. Uśmiechnięta twarz dziewczyny. Pewnie mocna, bo nie łatwo jest żyć z artystą.
Czekamy na Pawła. Panowie badają się ostrożnie i jest dobrze.
Za dwa dni jedziemy do młyna.
  

Chłonę wnętrze, a ono  układa mi się w środku jak dobrze znany film. Jest tak, jakbym chciała żeby było, mimo, że przecież nie znam. W filmie jest archiwalna scena, ze wspólnym malowaniem wielkiego obrazu. Klęczymy w czwórkę na podłodze i w gęstą fakturę dżemu z czarnych porzeczek wtykamy zapałki. Obraz leży, ale nie mamy wątpliwości, że ma i swoją górę i swój dół.
 A tutaj pod ścianą stoi perkusja! Przywołana?
Wspomnienia ocierają się mięciutko. Pijemy słodką herbatę. W domu nie pijemy nigdy słodkiej.

To drzewo ma poskręcany ze starości pień. Widać wyraźnie powrósła, które go tworzą. Może to  owocowa siostra, naszej hyczki, z której nie uciekł Uciekinier?

Na stół wbiega co chwilę wielki szczur i porywa kolejne maślane ciastka, upieczone przez mamę Młynarza. Chowa je skrzętnie w swojej spiżarni za zasłonką

Mam już swoje dwa ulubione obrazy - wodę i początek z krzesłami. Zwłaszcza te dwa krzesła nie dają mi spokoju, przyciągają nieustannie. Co chwilę spoglądam, nie oceniam, nawet uswajać nie muszę, bo same się uswoiły. Młynarz widząc naszą grę, mówi - ten obraz tu zostanie. On nie wie przecież, że wszystko musi przegrać z zakupem opału.
W czasie, gdy kobieta marzy, mężczyźni planują. Młynarz chciałby stworzyć miejsce dla innych. Sam jeszcze nie wie,  czym ono miałoby być. Warsztaty? Dom Sztuk Różnych? 
Paweł ma doświadczenie w tworzeniu takich miejsc i w pracy z ludźmi. Młynarz jest wypełniony po brzegi energią. Bardzo bym chciała żeby to spotkanie wydało plon. Żeby nie rozwiało się jak dym. Młynarz już znalazł kogoś, kto chciałby i może czeka? Pokazuje nam małą karteczkę, na której jakiś chłopiec namalował zwykłymi pisakami, kolorową mozaikę. W doborze kolorów i ich wzajemnym przenikaniu nie ma bylejakości. Coś może z tego będzie.
Musimy już wracać do domu.
To ja wam jeszcze zagram.
Przecież wcale na to nie czekałam. 
Bardzo czekałam.
Straszliwy łomot uderza w ściany, w powietrzu wiruje pył.
Cholera, o to właśnie chodziło! Pierwsze ruszają nieśmiało, śmieszne haftowane buty. Odgina się poła niby wojskowego płaszczyka i  mam teraz jedno skrzydło do latania. Żadne wstydy i dobre wychowania nie mają już do mnie dostępu. Jeszcze tylko wyciągam z kąta przerażoną Weronikę, odklejam przywarte do  jej uszu ręce ... i ... HEEEJAAA!

Tańczymy wariacko, bez żadnej myśli jak to wygląda, bo i po co.
I tylko żałuję, że nie ma z nami Marty, bo  z nią jeszcze nigdy ...

Musimy już iść do domu.
Mijamy piękne krzesła. Jedno jest nieparzyste - chcecie?
Nasze roześmiane gębule odpowiadają same...

Później, 
w ciemnościach,  eksplodują białe smugi mleka. To zamiast spadających gwiazd, których w tym roku nie udało mi się zobaczyć. Przepraszam was, kozuchy, ale czasami muszę inaczej.

To wszystko było na wsi i o wsi.