Czyli zdjęcia z pasterskim kijem.
Przy których zacnie nas wspierał klimacik tego miejsca.
Urok brzydoty.
Pasterka szybko się znudziła
i nawet nie próbowała tego ukryć
nagle, z szelmowskim błyskiem w oku, zapytała - mamo, możemy zrobić doro?!!!
A mama, w ułamku sekundy, pojęła, swym szlifowanym w żelazie rozumem, że chodzi o ... fantastyczny portret Doro z cukinią! Zatem, posłuszne inspiracji spróbowały
iiiiii ?
nic z tego nie wyszło, bo nie mogło wyjść.
Z tej prostej przyczyny, że tu dziewczyńska dziewczynkowatość i tylko motyla brak,
a tam gorącokrwista lwica. Doro, nie gniewasz się?
Motyl zresztą też się w porę pojawił. Przyjechał z Weroniką na rowerze. Siedział jej przez całą drogę na ręce i musiała jechać powolutku, bo pęd powietrza wyginał mu skrzydełka.
Przyjęliśmy go godnie. Znamy zasady.
Spragnionego napoić
głodnego nakarmić,
on też znał zasady i zanim odleciał
pożegnał się z jagodowym palcem
Tak było na wsi, między jednym a drugim dojeniem.
