Mój dom jest otoczony dywanami kwitnących poziomek..
Gdy wieszam pranie, brodzę w poziomkowych kwiatach.
Poziomki są wszędzie.
Tamte poziomki wcale nie musiały kwitnąć, powstawały przecież z maminych czarów.
Te dorosłe nie znają zaklęcia.
Gdzieś się to wszystko zaczęło.
Każdemu inaczej.
Pięknie napisałaś, przepięknie po prostu.
OdpowiedzUsuńZazdroszczę Ci tych poziomek,a tamte mamine wpsomnienie piękne :)
OdpowiedzUsuńI jest co wspominać!
OdpowiedzUsuńTeraz trzeba naszym dzieciom czarować, żeby też takie wspomnienia miały.
Piękne to zdjęcie z błękitem nieba :)
No to sobie wyobrażamy ten zielony dywan przetykany czerwienią poziomek za kilka tygodni :)A my na razie jemy zeszłoroczne ze słoiczków :P
OdpowiedzUsuńPozdrawiamy
Hm...
OdpowiedzUsuńA poza tym ja na jakiś czas zaprzestałabym prania wieszania. :)
juz od dawna chciałam to powiedzieć
OdpowiedzUsuńAdoptuj mnie !! :))))))
Kiedyś ktoś też tak powie o Twoich poziomkach - że powstawały z czarów. :)
OdpowiedzUsuńto pole poziomek wygląda na zaczarowane :)
OdpowiedzUsuńW tym roku spodziewam się ich dużo i będą bardzo czerwone:)
OdpowiedzUsuńSzkoda, że zaklęcie zapomniane... :(... Ale poziomki takie urocze :)...
OdpowiedzUsuńPoziomkowych wspomnień mało mam. To znaczy były - ale jako wielki, rzadki rarytas. To był owoc z lasu.
OdpowiedzUsuńJeden z najwspanialszych smaków.
Jakieś takie "anielskie" te zdjęcia...biel w przestworzach zielonego nieba...albo na odwrót?!
OdpowiedzUsuńPoziomki?! Hmm...moja Mama nie potrafiła ich wyczarować, bo była Królowa Śniegu :/
U mnie mamine czary błyszczały czereśniowo:)
OdpowiedzUsuńpoziomki zrywaliśmy z dreszczem niebezpieczeństwa na plecach, najładniejsze rosły tuż przy kolejowych torach, a pociągi jeździły często... nawlekaliśmy na długie trawy całe rzędy, żeby potem siedząc na rozgrzanym trawniku w parku słuchać pogwizdujących lokomotyw i wsypywać do ust pełne garście słodkich owoców.
Ten okres moich początków smakował i pachniał latem i wolnością.
My do poziomkowego eldorado mamy trochę dalej, bo na Wysoczyznę, do lasu trzeba jechać. Ale to tylko 6 km...
OdpowiedzUsuńPozdrowienia serdecznie
Asia
Pani Kochana, Ty mieszkasz w raju!
OdpowiedzUsuńw naszym ogrodzie też były poziomki. chodziłam po nie z kubeczkiem. to były czary.tak.
Upalny, pracowity u mnie teraz czas, że nie mam kiedy pójśc do lasu i sprawdzic, czy poziomki juz kwitna.Pewnie tak. A w poblizu domu ich na razie nie widać, chociaz mam tu na skarpie takie poziomkowe miejsce. Muszę tam zajrzeć.
OdpowiedzUsuńKiedyś napisałam wierszyk o poziomkach z dzieciństwa, to było coś takiego:
"...Poziomki ze starego lasu
Z lasu mojego dzieciństwa
Z czasów, gdy nie lękałam się czasu
Gdy myśl mnie gorzka nie gryzła
W zachłanne usta je łapałam
W usta sprzed pocałunków
Słodycz niewinna, delikatna
Czas pastelowych rysunków..."
Serdeczne mysli zasyłam Ci Madziu, Poziomkowa Pani!:-))***
இڿڰۣ-- இڿڰۣ--இڿڰۣ-- இڿڰۣ--
OdpowiedzUsuń♥... Dzień piękny, pogodny .
♥... Słońce świeci na niebie .
♥... A ja wraz z tym słoneczkiem
♥... Ślę uśmiechy dla Ciebie.
♥... Serdecznie Cię pozdrawiam
♥... i dobry humorek zostawiam.
இڿڰۣ-- இڿڰۣ--இڿڰۣ-- இڿڰۣ--
________ (¯`:´¯)⋰⋰⋰⋰⋰⋰
Piękny post, akurat na Dzień Matki - pachnące wspomnienie szczęśliwego dzieciństwa.
OdpowiedzUsuńmam ochotę przyjechać do Ciebie na te poziomki...
rodzice nawlekali je na sitowie jak korale, zdejmowaliśmy po jednej żeby się nasycać smakiem
OdpowiedzUsuńPrawdziwa bajka:)
OdpowiedzUsuńOtworzyo mi sie w głowie jakieś okienko pamięci: łąka pod lasem, ojciec zrobił mi naczynko z kory wierzby, zdjął spory kawałek, spiął patyczkami z obydwu stron, a ja zbierałam tam borówki i poziomki, pachniały niepozorne podkolany; rodzice pracowali przy sianie, a ja miałam zajęcie; toż u Ciebie wokół musi być czerwono od dojrzałych owoców, i pachnąco, zupełnie jak na rumuńskiej połoninie; serdeczności ślę nad Drawsko.
OdpowiedzUsuńTylko, że teraz straszą zbieranymi owocami, sypanymi wprost do ust, że zachorujemy, zarazimy się, że brudne, że takie, śmakie, owakie, a przecież umyte w wodzie nasiąkają i tracą połowę aromatu.
Przywodzi na myśl Bergmana:). Ten film obejrzałam kiedyś w małym, klimatycznym kinie
OdpowiedzUsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń
OdpowiedzUsuńKATACHREZO - bardzo się cieszę! Może na jakąś furteczkę w Twoich wspomnieniach natrafiłam?
MARGARITHES - w tak cudownej krainie, to chyba tylko poziomek brakuje :)
JULIO - trzeba, trzeba. A najlepiej jak to się jakoś mimochodem dzieje
LOS ALPAQUEROS - niestety więcej kwiatów niż owoców, ale nic to :)
JOLKO.M. - staram się część drogi przejść po murku od piwniczki :)
J. - mogę się tylko z Tobą ożenić. Na partnerskich warunkach :)
EMMO - bardzo bym chciała ...
EMKO - tylko udaje :)
MADE OF NOTHING - zatem, mnóstwa słodkiej czerwieni!
ABIGAIL - kiedyś trzeba dorosnąć :)
ANIU - a jakich owocowych wspomnień masz najwięcej?
MAMO MAMINKA - anielskie? Będę tak o nich myśleć.
Mama ... oj ... nie wiem czy dobrze zrozumiałam ... oj
ALCY - zapach młodzieńczej wolności ... Nie do powtórzenia, nie do odtworzenia.
Aaa ja chcę pociągi!
Właśnie dojrzewają czereśnie za domem :)
ASIU - a ja w naszych lasach nie znam ani jednego poziomkowego miejsca!
SCHRONI - oj żeby tak jeszcze lew ... tzn. pies koło koźlęcia leżał (Piątek leży, ale Klaus ni cholery), kot koło myszki, kura obok żaby, to byłoby prawie prawie :)
OLGO - piękny wiersz! Usta sprzed pocałunków, bardzo mi się kojarzą z filmem
AGATO - dziękuję! :)
ZOFIJANNO - z tego kwiecia owoców będzie niewiele niestety.
Przyjedź na czereśnie!
STACHU - jak Pippi Langstrumpf :)
Moja córka też tak robi.
AVO VALK - całkiem prawdziwa :)
MARYSIU - uwielbiam Twoje "okienka'! Naczynko z kory wierzby ... i poziomki naturalnie, bez mycia, odkażone.
Niestety nie będzie aż tak czerwono, bo choć kwitną ich setki, to owocuje niewiele, nie wiem czemu.
BABO NA WSI - miało przywodzić! Isakowi "zaczęło się" wśród poziomek właśnie.
SERDECZNE UŚCISKI DLA WSZYSTKICH!
WILD-STRAWBERRY FIELDS FOREVER :)
Poziomki z naszych wspomnień pachną najmocniej. A skoro tam się wszystko zaczęło to myślę, że na końcu wędrówki powrócisz właśnie tam. Czas jest przecież kołem, który obraca świat w trybikach drobnych spraw i wciąż jest wszystko przeżywane na nowo i nic nie jest stracone. Nasza podróż tylko pozornie prowadzi w nieznane. W rzeczywistości wciąż kręcimy się po poziomkowych polach.
OdpowiedzUsuńpozdrawiam niemym poziomkowym zaklęciem
Dziękuję Zenzo. To właśnie chciałam usłyszeć, ale nie miałam odwagi.
OdpowiedzUsuńByle nie tak późno jak Isak ...
Dzień dobry Magdo, życzę wspaniałego dnia :)
OdpowiedzUsuńAch, dzień dobry Proszalny!
OdpowiedzUsuńNie prosiłam, a otrzymałam i to jest piękne.
Zwróć uwagę na żurawie - jeden z nich niesie dobre życzenia na następne dni :)
niesamowite wrażenie robią te foty...
OdpowiedzUsuńpoziomkowy raj naprawdę :)
Witów ten w łódzkim, niedaleko Sulejowa?:)
OdpowiedzUsuń