Zwinęliśmy dzisiaj kawałek taśmy budyniowej, którą ogrodzone były przez miesiąc sąsiedzkie konie.
Sąsiad dzierżawi pastwisko przy naszym domu i taki sobie umyślił sposób na odstraszanie dzikich zwierzów.
Następny sezon pastwiskowy za rok, a tymczasem nasze oczęta nareszcie odpoczną od tysięcy rozbłysków słonecznych, które cięły dotkliwie jak rozeźlone osy.
Konie nie bolą mnie wcale. Są zwyczajnie dzikie jak góry, spokojne jak wody jezior i tylko czasami coś mówią.
Nie smucę się już, że nie było tak jak w książkach. Gdzieś na dnie, spoczywa pamięć, bezpieczna, trochę piękna i niesfałszowana. Na wierzchu została tylko gładziutka blizna. Pewnie zniknie, jak ten ślad na wodzie ...
p.s. tak mnie naszły wspomnienia z kiedyś tam. Tylko budyń jest aktualny :)
Historyjka jest, ma się rozumieć, wiejska, jak muchy na oknie.
Wszyscy po iluś latach mieszkania na wsi mamy po ileś takich gładziutkich blizn po rozstaniach.Po upływie wielu lat wszystkie one mają nadal imiona.Obudzeni w środku nocy potrafimy je wyrecytować bez zająknięcia.My mamy nadzieję że kiedyś tam jak przejdziemy na ,,tamtą stronę" wszystkie one będą o nas pamiętać i wybiegną na spotkanie.
OdpowiedzUsuńPIĘKNIE ŻE O TYM PISZESZ i PIĘKNIE PISZESZ :)
Pięknie pisze, bo jest nasza:)
OdpowiedzUsuńKiedy patrzę na mojego niebieskiego tygrysa, to myślę, że boli tylko to, co nie było przepłakane, nie zaakceptowane, ja wciąż pamiętam ciepło łapek na moim nosie, które budziły mnie o poranku, dziękuję, że nie ma we mnie już rozpaczy, że mogę wspominać bez bólu, czekam i wierzę że znów się spotkamy ...
OdpowiedzUsuńNic wiecej , tylko to ,ze pieknie piszesz. Pieknie , pieknie!
OdpowiedzUsuńDzieki za Twoj rownie piekny komentarz pod moim postem, piekny i bardzo prawdziwy! bardzo serdecznie pozdrawiam...
dziękuję za poruszenie strun . Tych najcieńszych ....
OdpowiedzUsuńpozdrawiam wiejsko ,a raczej leśnie j.
A ja pochowałam, Magdo, wszystko głęboko i staram się nie wracać za bardzo, bo zaraz rośnie gula w gardle, chyba za bardzo przywiązuje się. Taśma budyniowa? budyniowa? co to za licho?
OdpowiedzUsuńpozdrowienia nad Drawę posyłam, u nas gorąc dziś, 30 stopni, pa.
mógł kompakty porozwieszać ;)..to konie się nie płoszyły świecidełek? :)..lampki słoneczne się teraz stawia..konik piękny..jaka rasa?..i oczko też, tylko strach wejść w tą rzęsę :)
OdpowiedzUsuńEch, kiedy patrzę na wiśnie, one dla mnie ciągle krwawią, a tyle lat minęło, że wspomnieniami mogłabym obdarować książnicę pomorską :) Taśmą budyniową - zabiłaś mi ćwieka :*
OdpowiedzUsuńmiłego dnia
LOS ALPAQUEROS - mam nadzieję, że istnieje jakaś "pamięć ogólna" i tam one na pewno nie zapomną o nas.
OdpowiedzUsuńW mojej zgodzie na śmierć zwierzęcych przyjaciół, jest mnóstwo miejsca na dobry smutek i płacz. Natomiast ta twardość, o której pisałam, zdarzyła mi się gdy musiałam (ze względu na niemożność zapewnienia im bytu) sprzedać konie. Inny wymiar poddania się konieczności.
PAULINO - dobrze być nie tylko "swoim"!
SARENZIR - no bo przeżyłaś rozpacz. Bez tego, coś jest nie tak.
GRAŻYNO - cieszę się bardzo, że Ci się podoba!
Z INNEJ BAJKI - a masz wrażenie, że po latach jakoś inaczej brzmią?
MARIO - to najlepsze co można zrobić - pochować.
Taśma jest chyba fragmentem opakowania na budyń, tylko nie pocięta na poszczególne budynie.
WILKU - konie to olewały, dzikie zwierze również, bo chadzają zazwyczaj nocami i wtedy nie migotało tak przeraźliwie. Sąsiedzki koń, (klacz) - to krzyżówka wielkopolanki z konikiem polskim. Typ konia, który tyje z samego oddychania, nigdy nie choruje, prochu może nie wymyśli, ale jest świetnym wierzchowcem na włóczęgi po bezdrożach. W stawku z rzęsą konie ukrywały się przed atakami meszek.
MARGO - no widzisz, a moje "wiśnie" już chyba czas (wbrew mojej woli) przerobił na kompoty ...
A gdzież tam ćwieka! Gładka i śliska jest :):):)
DZIĘKUJĘ ZA WASZE CZYTANIE I POZDRAWIAM!
no, lampki w nocy tylko świecą :)..krzyżówka z Hucułem też by była odporna..to nie masz teraz koników?
OdpowiedzUsuńWILKU - z hucułem pewnie nawet bardziej rajdowa, kopyta super odporne. Nie mam teraz koni. Moja końska przyjaciółka padła po 18 wspólnie przeżytych latach, a konie kupione u miejscowego handlarza, mają teraz innych właścicieli.
OdpowiedzUsuńCzas nasz sprzymierzeniec, pozwala zabliźniać się ranom, czasami nie pozostaje po nich najmniejszy ślad, czasami jednak nosimy bliznę, która już zawsze przypomina nam o zranieniu. Cieszę się Magdo, że Twoja blizna jest subtelna, ale wiem, że gdzieś tam w głębi serca pulsuje. Moja Marika nosi w sercu taką samą bliznę i na swoim weselu leciutko ją rozdrapała wsiadając na konia...Wy koniarze już zawsze będziecie kochać...Ślę buziaki takie wieczorne :)
OdpowiedzUsuńa mi się jeden Hucuł spodobał :)
OdpowiedzUsuńJOLU - pewnie tak jak mówisz ...
OdpowiedzUsuńWILKU - o koniu mówisz???:):):)
no tak ;)
OdpowiedzUsuń